Na tle publikowanych i znanych mi niepublikowanych rozpraw polonistycznego literaturoznawstwa ostatnich lat tekst Małgorzaty Krakowiak wyróżnia się klarownością i wiernością szczytowym osiągnięciom eseistyki polskiej światowego formatu (J. Czapski). Zgodnie z najlepszymi, klasycznymi wzorcami stylu naukowego napisana została bezpretensjonalną, niejako ponadczasową, staranną polszczyzną literacką. Praca jest kotwicą, która utrzymuje dyskurs humanistyczny A.D. 2017 przy najcenniejszym dwudziestowiecznym humanizmie tym reprezentowanym przez tak światłe postaci, jak Józef Czapski i Jerzy Stempowski, a zarazem, implicite, przez Kulturę Jerzego Giedroycia. Jest to ostoja hierarchii we współczesnej kulturze ().
czuly.jpg)
.jpg)
