Prorok Izajasz, autor większości spośród pierwszych 39 rozdziałów niniejszej księgi, żył i działał w Jerozolimie w drugiej połowie ósmego wieku przed erą chrześcijańską. Był arystokratą i wpływowym dworzaninem za panowania czterech królów judzkich, kolejno Ozjasza, Jotama, Achaza i Chiskiasza. O człowieku, który napisał pozostałe rozdziały, zwanym tradycyjnie Pseudo-, względnie Deutero-Izajaszem, nie wiemy nic - poza tym, że żył i tworzył w czasach niewoli babilońskiej, a więc przeszło półtora stulecia później. Izajasz był świadkiem wzrostu potęgi Asyrii, upadku królestwa Izraela, a przede wszystkim oblężenia Jerozolimy przez armię asyryjskiego satrapy Sancheryba i cudownego ocalenia stolicy, które sam przewidział. Pseudo-Izajasz prorokował w zupełnie odmiennej sytuacji historycznej - na wygnaniu, po klęsce Judy i zburzeniu Jerozolimy przez babilońskie wojska Nabuchodonozora, a być może i potem - po powrocie do ojczyzny.
.png)
.jpg)
.png.png)
.png)
