Od połowy ubiegłego wieku w powszechnej świadomości świata jedyną ofiarą
wojny stali się Żydzi. Przeciętny Amerykanin, czy Francuz, czy Niemiec mniema,
że II wojna to był Holocaust i tyle. Byli jeszcze jacyś ludzie, którzy Żydów
ratowali, reszta jednak, cała wielka wielomilionowa rzesza przyglądała się
biernie, albo wręcz w mordzie uczestniczyła. Otoczeni przez mrowie
chrześcijańskiej tłuszczy, która czyhała na ich życie i majątek Żydzi ginęli
samotnie.
Hitler to nie zbrodniarz i morderca ludów, ale wyłącznie
zabójca Żydów; podbite narody, Polacy, Serbowie, Rosjanie, czy Białorusini to
nie osobne ofiary, ale nieistotny nawóz historii, przypis do wielkiej tragedii
Holocaustu. A chrześcijaństwo? Staje się ono wehikułem, za pomocą którego wiele
środowisk żydowskich bez oporów i żenady może przypisywać innym winę i
opowiadać, że wszyscy goje mają krew na rękach.
Dla polskiej osobnej
pamięci, dla polskich ofiar, które ginęły niezależnie od Żydów w ogóle w takim
ujęciu nie ma miejsca.
W tej książce próbuję powiedzieć jak do tego
doszło. Próbuję pokazać w jaki sposób zbrodnie na jednym narodzie, na Żydach,
nagle stały się jedynym symbolem uniwersalnego mordu. Dlaczego współczesny
Kościół pogodził się z rolą, jaką narzuciła mu religia Holocaustu: praktycznie
uznał swoją winę za doprowadzenie do zbrodni, i ogłosił, że będzie zwalczał
antysemityzm.
Cóż, czasy, kiedy Polacy mogli żyć w naiwnym przekonaniu,
że są postrzegani jako współofiary wojny dawno się skończyły. Sakralizacja
Holocaustu sprawiła, że dokonał się nowy podział ról.
.png)
.jpg)
.png.png)
.png)
